3,5 yaşına kadar "korkusuz" gelmiş bir erkek çocuk annesiydim ki bunu övünelecek birşey olarak söylemiyorum, aksine şuan ne yapacağımı bilemiyorum.Daha önce yaşamadığımız şeyler karşısında baya baya bir gri bir bölgeye girdik.
Benim herhangi bir ciddi korkum yok ama sevmediğim ve tercih etmediğim şeyler var ve bunları fobi olarak görmüyorum.O yüzden bazı şeyleri mantığım almıyor mesela yükseklik korkusu nedir yani düşmekten mi korkar insan yoksa sadece yüksekte durduğu için mi tedirgindir..? Palyaçoları hiç sevmem,pandomim vs hoşlanmam ama görmekten korkmam bana zarar verebileceklerini düşünmüyorum.Annem yalnız kalmaktan korkar,tek uyuyamaz,kardeşim tüm kapı pencereleri iki kez kontrol eder:) Bu konularda tam olarak empati yapamıyorum ve bu şimdi benim sorunum oldu çünkü karşımdaki küçücük bir çocuk ve ben arkadaşlarıma yaptığım gibi "amannn sende" diyemiyorum.Kimse mikemmel diiildir tamamm mı? Kötü yönlerimizide kucaklamamız lazım.
Şimdi gelelim minnakıma asla kaygılarını yok saymıyorum,hafife almıyorum ama çok büyütmüyorum da.Aile endişelenirse çocuk hisseder ve daha çok korkabilirmiş.Dalga geçmiyorum "ayy bundan da korkulur mu cınımmmm" gibi sözlerle küçümsemiyorum.
Son dönemlerde farklı farklı şeylere karşı kaygıları var.Bazılarının arkadaşlarından duyduğu çok belli şeyler olması dışında,dikkat çekmek için (ne gereği varsa) yaptıklarınıda ayırırsak bir "ayy ben ondan korkarımmm" durumu yaşıyoruz."Öğrenilmiş korkular" konusunda etraftakileri sürekli uyarsamda babanesi "ellerini yıkamazsan gözle görülmeyen böcekler olur saçlarında" dedi bir anda!!!! O an ne hissettiğimi söylemek istemiyorum!!!! Çocuk o günden beri ayy sinek gelir,yok saçımda böcekler olur falan gibi takıntılar türetti.
Mesela yatma vakti "karanlıktan korkarım annemde benimle yatsın" diyor fakat yinede tek yatıyor.Gece kabus vs görmüyor ama uyanırsa yanımıza gelip uzanıyor.Ciddi şekilde korksa daha sıkı pazarlık yapar yada ışığı açtırmaya çalışırdı diye düşünüyorum.Karanlık korkusu doğal bir şey ayrıca yok sayamayızda.Karanlıkta bilinmeyen şeyler var ve bazı nesneler aydınlıkta görüldüğü gibi durmayabiliyor farkındayım.
Eşimle ortak olarak aynı telkinlerde bulunmaya karar verdik.Sakince yaklaşıyoruz,sarılıyoruz, "biz buradayız,yanındayız" mesajını veriyoruz.Hatta artık bir uyku arkadaşı var ve yararı tartışılmaz.
Film geceleri yaptığımızda bazı klasik animasyon filmleri izliyoruz ve haliyle canavarlar,hayaletler,canlanan oyuncaklar,köpek balıkları ve daha neler neler girdi hayatımıza.Hahaha çok komik filmlerde olur hayaletler diye gülüyoruz:)) Mizah kesinlikle en işe yarayan yöntem!
Yaşına uygun olarak herşeyi anlatmaya çalışıyorum artık olduğu kadar.Şimdilik öyle ciddi bir sorunumuz yok çok şükür fakat artık mini mini kaygılar yaşamaya başladı bu yüzden bende onu daha iyi gözlemlemeye çalışıyorum.Ülkemiz ve geleceğimiz için sürekli kaygılandığımız bir ortamda stresten ne kadar uzak tutabilirsek o kadarını yapıyoruz işte.. Ayrıca kendisi açık renk bir battaniyeyi üzerine atıp "bögghhhhhhj ghostum ben" diye bizi korkutuyor ve sonra kıkırdıyor:))
Benim herhangi bir ciddi korkum yok ama sevmediğim ve tercih etmediğim şeyler var ve bunları fobi olarak görmüyorum.O yüzden bazı şeyleri mantığım almıyor mesela yükseklik korkusu nedir yani düşmekten mi korkar insan yoksa sadece yüksekte durduğu için mi tedirgindir..? Palyaçoları hiç sevmem,pandomim vs hoşlanmam ama görmekten korkmam bana zarar verebileceklerini düşünmüyorum.Annem yalnız kalmaktan korkar,tek uyuyamaz,kardeşim tüm kapı pencereleri iki kez kontrol eder:) Bu konularda tam olarak empati yapamıyorum ve bu şimdi benim sorunum oldu çünkü karşımdaki küçücük bir çocuk ve ben arkadaşlarıma yaptığım gibi "amannn sende" diyemiyorum.Kimse mikemmel diiildir tamamm mı? Kötü yönlerimizide kucaklamamız lazım.
Şimdi gelelim minnakıma asla kaygılarını yok saymıyorum,hafife almıyorum ama çok büyütmüyorum da.Aile endişelenirse çocuk hisseder ve daha çok korkabilirmiş.Dalga geçmiyorum "ayy bundan da korkulur mu cınımmmm" gibi sözlerle küçümsemiyorum.
Son dönemlerde farklı farklı şeylere karşı kaygıları var.Bazılarının arkadaşlarından duyduğu çok belli şeyler olması dışında,dikkat çekmek için (ne gereği varsa) yaptıklarınıda ayırırsak bir "ayy ben ondan korkarımmm" durumu yaşıyoruz."Öğrenilmiş korkular" konusunda etraftakileri sürekli uyarsamda babanesi "ellerini yıkamazsan gözle görülmeyen böcekler olur saçlarında" dedi bir anda!!!! O an ne hissettiğimi söylemek istemiyorum!!!! Çocuk o günden beri ayy sinek gelir,yok saçımda böcekler olur falan gibi takıntılar türetti.
Mesela yatma vakti "karanlıktan korkarım annemde benimle yatsın" diyor fakat yinede tek yatıyor.Gece kabus vs görmüyor ama uyanırsa yanımıza gelip uzanıyor.Ciddi şekilde korksa daha sıkı pazarlık yapar yada ışığı açtırmaya çalışırdı diye düşünüyorum.Karanlık korkusu doğal bir şey ayrıca yok sayamayızda.Karanlıkta bilinmeyen şeyler var ve bazı nesneler aydınlıkta görüldüğü gibi durmayabiliyor farkındayım.
Eşimle ortak olarak aynı telkinlerde bulunmaya karar verdik.Sakince yaklaşıyoruz,sarılıyoruz, "biz buradayız,yanındayız" mesajını veriyoruz.Hatta artık bir uyku arkadaşı var ve yararı tartışılmaz.
Film geceleri yaptığımızda bazı klasik animasyon filmleri izliyoruz ve haliyle canavarlar,hayaletler,canlanan oyuncaklar,köpek balıkları ve daha neler neler girdi hayatımıza.Hahaha çok komik filmlerde olur hayaletler diye gülüyoruz:)) Mizah kesinlikle en işe yarayan yöntem!
Yaşına uygun olarak herşeyi anlatmaya çalışıyorum artık olduğu kadar.Şimdilik öyle ciddi bir sorunumuz yok çok şükür fakat artık mini mini kaygılar yaşamaya başladı bu yüzden bende onu daha iyi gözlemlemeye çalışıyorum.Ülkemiz ve geleceğimiz için sürekli kaygılandığımız bir ortamda stresten ne kadar uzak tutabilirsek o kadarını yapıyoruz işte.. Ayrıca kendisi açık renk bir battaniyeyi üzerine atıp "bögghhhhhhj ghostum ben" diye bizi korkutuyor ve sonra kıkırdıyor:))
Hadi hep beraber Sa Ta Na Ma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder