çocukları arasında birinin davranışlarını daha çok onaylama ve beğenme güdüsüne sahipmiş.Daha sonra bazı oranlar,cinsiyetlere ,yaşlara,ilk yada ortanca çocuk olmaya göre bazı istatistikler var. Mesela küçük çocuğa her zaman pozitif bir ayrımcılık vardır ve bu normal tabi.Bence çocukların ne kadar küçük oldukları ve karşıklı sevgi süreci o "aaa asla çocuk ayırt etmiyorum" lar çocuklar büyüdükçe,araya mesafeler,ilişkiler vs girdikçe mutlaka değişiyor ve biri diğerine göre öne geçiyor.
Tabi bu benim kendi tecrübelerimden yola çıktığım bir sonuç..
Çocuğun kardeşi oldu, başka kardeşleri olan yaşıtları çocuklar vardı,onların aralarında konuşmaları,bebeklere çocukların ilgisi vs beni biraz düşündürdü.
Şimdi bakıyorum da bu tatlı oğlan benim hayatıma sihirli bir değnekle dokunmuş gibi. Hayatım tamamen olumlu anlamda değişti diyebilirim. Sanki beni büyütüyor, daha iyi ve anlayışlı bir insan olmamı sağlıyor. Koşulsuz sevmeyi öğretiyor, daha büyük bir kalbe sahip olmayı.. Oğlumun babasına da ayrıca teşekkür ediyorum. Bana anne sevgisini tattırdığı, anneliği deneyimleyebilme cesaretini verdiği için. "Benden başka bir benin yaratılışında çok önemli bir rolü var" diye bir ifade okumuştum loğusayken ve aklımda aynen olduğu gibi kalmış. Çünkü bende tam olarak böyle düşünüyorum.Bana miniğimi hediye ettin.Benim rehberim o...Bunu biliyorum.
Oğlumu yetiştirirken varlıkları ile maddi/manevi beni destekleyen&desteklemeyen aile yakınlarıma da teşekkür ediyorum. Berkay büyüdükçe çok şey değişti. Çünkü artık sadece duygularımı hissetmekle kalmıyor beni anlıyor. Göz göze geldiğimiz her an gülümsüyor ki bu çok kişinin dikkatini çekmiş "nasıl sevgi dolu" diyorlar. Gerçektende çok sosyal ve sevgi dolu bir çocuk. Benim için "7 cihanla barışık,geveze,babacı,huysuz,sürekli hareket halinde" diyor tanıyanlar.
Benim jenerasyonumda çoğu anne yada baba "ben annem/babam gibi olmayacağım" der ama bazısı olumlu bazısı olumsuz manada kullanır. Sonunda öyle oluyor mu bilemiyorum ne kadar kaçtıkça bazı şeylere o kadar yaklaşıyorsun ama hayır, ben her aradığında orada olacağım! Yalnız olmadığını ve çok sevildiğini bilsin istiyorum. Çokta seviyorum. Bazen oyun sırasında yanaşıp ensesinden öpüyorum oynadığı oyunu kesmeden "bende seni çok seviyorum annecim" diyor. Bir gün durduk yere ağlamaya başlamıştı. ve normalde ağlayan bir çocuk olmadığı için telaşlandım "ne oldu bir yerin mi ağrıyor,bir şey mi var" diyor bir yandan sağına soluna bakıyorumdum. "Hayır canım yanmıyor yani bilmiyorum, sadece hissediyorum, gözümden yaşlar geliyor, sizi çok sevdiğim için anne" dedi. Gördüğüm annelik dışında ona birşey veremem korkularım o an yok oldu.
Annemle birbirimize doğru adım atabilelim diye iki senedir çok uğraştım. Ben kendi yanlışlarımı kabul ettiğimi falan söyledim, bana neylerin dokunduğunu söyledim ama o hiç bir şekilde kabul etmiyor. Hep doğru yaptığını ve neden şimdi daha yakın olmak istediğimi anlamadığını söyledi. "Ben kesinlikle hep sevgi doluydum,sen sonradan tuhaflaştın soğudun,kardeşini çok kıskandın zaten kıskanç bir insansın" diyor mesela..üstelik ben sakin şekilde sorunlarımızı çözmek için uğraşırken. "Kimi kıskandığımı gördün, yani bir sürü güzel olmayan huya sahip olabilirim ama kıskançlık bunlardan biri değil" diyorum o zaman "benim yakın olduklarımı sürekli söylüyorsun,kardeşini kıskanıyorsun" diyor.Peki diyorum verdiğin örneklerdeki tek ortak payda sensin farkında mısın? Tabi cevap yok..
Kardeş travması ve kardeş kıskançlığı çok karıştırılıyor. Bende artık gerçek manada bıraktım. Görüşüyorum tabi çünkü oğlum büyük annelerin ve dedelerin sevgisinden mahrum kalsın istemem ama öylesine ve çok az görüşüyorum. O hala oğluyla,kocasıyla,işiyle,hayatla olan dertlerini anlatıyor.. Ben daha önce anlatmaya kalktıklarımdan cevabımı aldığım için genelde destekleyici olmayı seçiyorum. Ona yetmediğinin farkındayım ve bu durumun benim için yük olduğununda o farkında. Kardeşimleyse aramda hiç bir sorun yok, ikimizde hayatlarımızı yaşıyor olduğu kadar görüşüyoruz. Hatta o bile bazen annemin bu davranışlarından rahatsız oluyor, böyle konular açıldığında bana bakışını annem bir fark etse. İçimdeki annelik ile barış içindeyim, hep öyleydi. Ama hamileyken bu yüzden çocuğumla (yada fetüsle diyelim) bağ kuramamış, doğduktan sonra olacaklar ile ilgili hep korku yaşamıştım. İkinci çocuğu istemeyişimin altında en çok bu neden yatıyor, sonra ülkedeki durumdan kaynaklı maddi nedenler(tüm suçuda ona atamam). Eşit davranamamak ,birini kayırırsam ki evet evlat çoğaldıkça sevgi çoğalıyor olabilir ama genelde çoğu kişide çocuk ayrımı yapıldığını görüyorum ki buna birinci elden şahidim..Yapamam.
Ama artık hikaye benimle ilgili,eşim ve oğlumla yaşadıklarımla ilgili, dışarıdakiyle değil.. Bazen benimde oğlum gibi ,tam nedenini anlayamadığım şekilde gözlerimden yaşlar geliyor ama huzurluyum..artık. Bir süredir. Şükür edecek şeylere yoğunlaşıyorum sahip olamadıklarımdansa. Eksikliğini hissettiğim şeyleri farklı yollarda kapatmaya çalışmak yerine bu duygunun nedenine inip kendimi tamamlayabilmeye, olmadığı yerde çokta zorlamamaya başladım. Bu yaşa kadar bunları düşündükçe içimde biriken bir öfke ile boş yere baş etmiş, yok yere bu olumsuz duygularla yaşamışım diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Bunuda yol gösterici aramayı bırakıp kendime dönünce fark ettim. Tamam biliyorum baya geç oldu ama oldu,olmaya çalışıyor. Uzun süredir çok daha iyiyim. Bu kendi kendime olmadı tabi izlediğim bazı şeylerden,kohn yada grille'nin kitaplarından,gestalt terapi ile ilgili videolardan,ne bileyim ışık olabilecek çoğu şeyden. Hayatımdaki herkesin varlığı için iyi ki diyebiliyorum, sonuçta beni ben yaptınız. Ama beni en çok oğlum tamamladı, hiç yaşamadığım bir sevgiyle doldurdu ve nasıl olduğunu anlayamadığım şekilde de artıyor. Ne zaman umutsuzlansam o minik eller yanaklarıma dokununca sırtım dikleşiyor. Tam manasıyla varlığıma sevgisiyle dokunuyor.
Yeni bir kitaba başladım Anne'nin Duygusal Yokluğu/ The Emotionally Absent Mother. kapağındaki “anne oradayken bile her şeyi eksik olan, bir şekilde ayakta kalmış o annesiz çocuğa… bu kitap senin için.” şeklindeki ithafını okuyunca hemen kitabı aldım.
“İyileşme süreci hiç bitmez, ama acı bitebilir ve annesiz gibi hissetme duygusu tamamen ortadan kalkabilir. İyileşmenin hiç bitmemesinin nedeni sürekli değişiyor olmamızdır. Bir kez geçmişe bağlı kalmaktan kurtulunca, kısacık bir zaman aralığı bile bakış açımızı değiştirir.”
Gözlerim şaşı ola ola okudum (kör olucam senin sayende, bu ne fonttur zilli?!) ama her cümleni emdim resmen.
YanıtlaSilBen biliyorsun tek çocuğum, eşim de öyle sayılır (57 ve 55 yaşında iki ablası var babasının ilk evliliğinden ama beraber yaşamamışlar hiç, arada 20 yaş fark var, zaten eşimin babası 3 yaşındayken yine boşanmış, eşimi annesi büyütmüş). 2. çocuğu çok düşündüm çünkü adını koyamadığım bu kardeş travması vs çok düşündürdü beni. Nasıl eşit davranacağım, ya birini daha çok seversem.. Ve itiraf edeyim, oluyor.. Elinde değil biri ağlarken diğeri sarılınca kalbin ona kayıyor, biri mesela tam sana benziyor karakterleriniz çakışıyor diğeri aynen baba, zıt kutuplar diye çekiyor seni.. Zaten kızlar ile anneler zor ilişki ya hepsi klasik ama malesef doğruluk payı çok.. Ha demek istediğim tabii ki seviyorsun iki çocuğunu da ama bazen biri diğerinin önüne geçiyor, bazen diğeri depar yapıyor ama %100 eşit olamıyorsun.. Bu çok zorluyor beni.. İkisine de özel zamanlar ayarlamaya çalışıyorum, özellikle kızımla ilişkime çok aşırı didikleyici yaklaşıyorum (o nedenle de devamlı br yenilgi hissi var) ama bir türlü aşamadım ben de bunu..
Fakat biliyor musun, insanı anne olmak kendi anneni anlamak açısından büyütüyor, affetmek değil ama anlamak.. Yani diyorsun o da insandı, çözememiş işte, yanlış yola sapmış. Olmuş yani.. Mükemmel değil, insan. Affetme kısmı bilmiyorum ya, çocukluk yaraları çok derin kanıyor be.. Tüm kişiliğini oluşturuyor.. Üf annelik ne zor yaaaa. Senin okuduğun kitabı ben korkumdn okuyamıyorum, ya kendimi emotional absent bulursam diye.. Kızıma karşı. Sırf ona karşı.. Offffffffff.
Beni de oğlum tamamladı biliyor musun.. Çünkü doğası çok zıt ve kızım gibi zorlamadı, iyileştirdi sanki.. Kızımda hatalarımı fark ettim, oğlumda ise iyileştirdim.. dim değil yorum olacak, süregelen.. Bunu söylemek bile haksızlık gibi geliyor.
Ya sorma bunda bir yanlışlık oldu telefondan yazınca:)) Birde aklıma geleni olduğu gibi yazdım hiç değiştirmeden direkt koydum. İlk çocuk bizim gibi yeni doğan vs tecrübesi olmayan insanlar için gri bölge, benimde şimdi ikinci bir çocuğum olsa ilkinde yaptığım yanlışları daha iyi anlarım muhtemelen.Kitabı okumak biraz zor zaten yada ben zorlanıyorum okurken..Affetme kısmına gelince annemi affedemiyorum çünkü dediğim gibi o hala asla yanlış yapmadığını söylüyor ama artık takmıyorum buda az görüşünce daha kolay oldu.Ama geri kalanları affediyorum zaten ne zaman kadar kızgın kalabilirim ki o kırgınlıklar içimde biriktikçe bir yerlerden çıkıveriyor,olmadık zamanlarda..çok rahatsızlık vericiydi. Çocuklara istediğin kadar özel zaman ayır sen kendi içinde halledemeyince onlarda hissediyorlar bence.Sonra o yetersizlik duygusu orada kaldığı sürece ki nasıl geçer bilemiyorum hep bir hareketlerinde eşit olma isteği olacak ki buda çocuklar tarafından fark edilebilir bir şey değil mi? Geçen gün arkadaşımın çocuğu okulda yaralanmış almaya gittim okulu bana çok yakın çünkü, konuşurken bir anda annesinin onunla özel gün yapmaya çalışmasını anlayamadığını söyledi.Zorunda değil ki diyor, beni sevdiğini biliyorum ama o sanırım U. ya gösterdiği aşırı ilginin farkında bunu telafi etmeye çalışıyor???? Küçüğün ilgisini bir şekilde kıskanmış işte ne bileyim her çocukta bir değil ki..
Sil