Geçenlerde kocCama bir sürpriz yapmış onu Kayıkhane'ye konsere götürmüştüm o gece minnak annemlerde kaldı.Sırf biraz daha uyanık kalabilmek için uyku öncesi ne var yok şakımış anneme eşşek sıpası:)
Bir kaç akşam önce minnak ile Paint it,black ile coşuyor,salonda kafa sallayıp oradan oraya koşuyorduk ki baba kişisi böyle şeylerden pek hoşlanmaz öyle bir baktı ve kafa sallayıp içeri geçti. Baş ağrısı tutunca pek bir huysuz olduğu için tabi söyleniyordu "gel bi öpem" dedim niyeyse çocuğun yanında çekinior adam sanırım oğlu kıskanıyor ve hemen ortamıza bodozlama atlıyor diye ama bebe bunu anneme şöyle anlatmış. "Geçen gün annem babamı öpmek istedi ama babam onu itekledi, inanabiliyor musun anane bunu senin kızına yaptı! Merak etme ben annemi hiç üzmüyorum onu hep seviyorum,sarılıyorum.."
İlk evlendiğimiz iki sene inanılmaz kavga ediyorduk çünkü her istediği yapılmış bir şımarık çocuk olarak alttan alma konusunda pek başarılı değildim, adam zaten hatasını kabul etmekte zorlanan bir model.Neyse sonuçta hakaret vs olmadan iş tatlıya bağlansa da o zamanlar birbirimizi yeme ve sonrasındaki barışma da sanırım tutkunun fazlalığındandı:)))) Şaka bir yana çocuktan sonra enerjim mi azaldı ne oldu kavgada edemiyorum. "he he" deyip geçtiğim çok şey oluyor nede olsa bir şekilde istediğimi elde edebildiğimi (geçte olsa) öğrendiğim için o tartışmalara hiç girmiyorum. Ama iştede beraberiz ve bazen parasal konularda tartıştığımız oluyor. Hakaret yada şiddet içerikli kavgalar değil zaten ama ses haliyle yükseliyor. Zaten ses tonu bir anda yükselen,çoşan insanlarız ve çocukta aksine (kendisi borozan gibi bir sese sahip olsada) yüksek sesten hoşlanmıyor. Hemen yanımıza gelip "tartışıyor musunuz yoksa kavgamı ediyorsunuz bakim?" diye soruyor. "Babamı üzme anne zaten çok stresli o" dedi geçen gün eşşek ama yeri geldi mi de babasını azarlıyor "anneme karışamazsın o özgür bir kadın" diye:)
Ebeveyn olarak duygularımı çocuğuma göstermekten çekinmiyorum. Öfke sadece ona ait olumsuz bir duygu değil yada hüzün. Çünkü biz olumsuz duygularımızı sanki yok gibi gösterir her şeyi kapalı kapılar ardında yaşar isek sanki bunları sadece o yaşıyor gibi hissetmesini istemiyorum. Belki öyle bir şey yoktur ama ben öyle hissediyorum.Sonuçta birine sinirlenmek doğal,hırslanmak,öfkelenmek normal. Bunları tek yaşayan o da sanki sorun onda, onun dışında herkes sevgi pıtırcığı gibi değil bunu bilsin.
Fikir ayrılığı yaşadığımız halde birbirimizi sevip beraber yaşayabildiğimizi görmesi de önemli diye düşünüyorum. Çocuklar zaten kavganın içeriğinden çok sesin yükselmesine ve mimiklerimize odaklanıyorlar ama benim evdeki model içeriğe de hakim olmayı sevenlerden. Dediğim gibi tartışsak da yine bir şekilde anlaşmaya varıyoruz ve bunu "aman bu durumu çocuğa bir ders verme şansı olarak görelim de tane tane konuşalım" gibi bir moda girmeden gayet doğal devam ediyoruz. Bana bunun yanlış olduğunu ve çocuğumu yok yere strese soktuğumu söyleyen biri oldu geçen gün. Daha önce evini su basmıştı ve onu bile çocuklarına söylememiş onları apar topar kardeşinin evine götürmüştü.Çocukları yok yere strese sokmanın gereği yok diye düşünüyor kendisi. Yani ne bileyim bazen psikologların söyledikleri de bana uymuyor sonuçta herkesin yaşam tarzı farklı,aile yapısı ve çocuğunun olgunluk derecesi farklıyken "kesin" olarak bu doğru yada yanlış denilebilir mi? Ben genelde kendime göre davranmayı seçiyorum kimi zaman sonu istediğim gibi olmuyor ama yanlışları da zaten böyle böyle öğrenmiyor muyuz? Tamam çocuk büyütmek önemli bir şey ama hiç hata yapmamak ve sürekli kitaplara göre davranabilmek mümkün mü? Gün sonunda çok pişman değilsem "ok iyiydi" diyorum ama baksana benim normal gördüğüm bir konuyu oğlan nasıl düşünmüş de anneme nasıl aktarmış. Gerçi onu o arada uyumamak için bahane olarak kullanmış ama yinede rahatsız olmadım da değil.. Şimdi ben bildiğim gibi mi devam etsem yoksa unicorn diyarında ki sevgi pıtırcığı mahallesinde yaşıyor gibi mi davransam?
Susmak,tepki vermemek bu seferde olayları çocuğun hayal gücüne bırakmak olmaz mı ne bileyim sonra kendisini suçlu hisseder falan daha kötü değil mi? Sorunların birini aşsak başka bir şey çıkıyor yahu, gerçekten ebeveynlik roller coaster gibi bir heyecan,bir korku,bir mutluluk,bir endişe derken geçip gidiyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder