Tam Zamanlı(!) Anneliğim

  Yıllarını boşa geçirme! Oda ne demekse..Çocuğumu büyütmek ne zaman boşa geçen zaman oldu?Geçen yıllar kayıp değil,her anı bambaşka bir kazanç,keyif.

  Mesela geçenlerde ilk defa yüzüstü dönmüştü,amann ne mutluluk soğuk füzyonu keşfetti bebe sanki:)

Hemen video çekip babasına,anneme,teyzesine yolladım.Bunun gibi daha okadar çok anısı olucakki kısmetse.İlk kelimelerini,ilk adımlarını bakıcısı görsün istemem.
   Çocuk sahibi olduktan sonra çalışmak yada çalışmamak bence tartışmaya açık bir konu değil.Tercih meselesi.Ben çalışma hayatına geri dönenlere saygı duyuyor,yadırgamıyorsam bende aynı saygıyı beklerim.Hem şuan çalışsam,kazandığımdan çok daha masraflı olabilecek bir durumdayım.Üniversiteye başladığımdan beri çalıştığım için olsa gerek,biraz yadırganıyorum."Çalışman lazım,iş hayatında olman lazım,herkes bırakıo boşver,ver bakıcıya gitsin,annene bırak...bıdıbıdı."Annem çalışıyor,kaynanamın umrunda değil.Olsada ben bırakmam.

Hem kendi arkadaşlarımdan,hemde okuduğum bloglardan gördüğüm kadarıyla;özellikle ailesine bırakanlar sürekli şikayet içindeler."Annem altını değiştirmeyi unutmuş,kızım dedikodu dinliyor,tüm gün aynı suluğu vermiş,ben çikolata yasak diyorum onlar veriyor.." Verirde yaparda çünkü onlar öyle görmemiş,çocuklarını böyle yetiştirmemiş..Bende sürekli onlarla kavga ediceğime,kendim bakarım daha iyi diye düşünüyorum.Mesela annem,ben oğluma çocuklara özel sudan veriyorum diye ne gerek var diyor.Pekmez kesinlikle yemiyecek diyorum,zararlarını anlatıyorum,ee sana verdim ama diyor.Okumuş etmiş kadın ama annelik farklı birşey işte.Kendi anneliği beğenilmiyormuş hissine mi kapılıyorlar bilemiyorum.

  Yani çalışıp şuçluluk duyan,yada kaliteli zaman geçirmek için(oda yeni moda oldu)o aktiviteden öbürüne koşan,evini,bebeğini,eşini aksatan biri olmak istemiyorum.Çalışanı,yakınlarına bırakmak zorunda olanı çok iyi anlıyorum.Kimi meslek sevgisinden,kimi kariyer merakından,kimi ekonomik zorunluluktan çalışıyor.Çalışsınlarda çok güzel ama çalışmayanada laf etmesinler.
   Ben çalışan bir annenin çocuğuyum.O çalıştığı için ben okul,kurslar ve spordan geriye kalan vaktimi babaannem ile geçiriyordum.Çok ilgiliydi,peşimden koştururdu ama yaşlıydı.Hee bide arnavuttu tabi:)Annemin yasak dediğini verir,babamın hayır dediğine izin verirdi.Elinde kocaman şişler,birşeyler örüp dururdu:)Birgün babam patlayıvermişti,bu evde iki çocuk var anne ya üstüne düşseler,oyun diye birbirlerine zarar verseler ne yaparız diye.Sonuç;o an kaldırdı,ertesi gün işe gittiklerinde yine çıkardı.O tvde Yalan Rüzgarı izledi,kardeşimle bende izledim.Ayyy ne büyük travma:)

İkilemler arasında çok kaldık kardeşimle,çocuğum kalsın istemiyorum.

  Kreşe başlayana kadar yanında olmak,gelişimini izlemek istiyorum.Yani tam zamanlı anneyim ve çokta mutluyum!!!
  Hayatı yaşamayı bırakmadan,doya doya,kendimi ihmal etmeden,geriye baktığımda çocuğumu iyi yetiştirmiş,evimede bakmış ama kendim için pek birşey yapmamışım diye düşünmek istemiyorum.Hayata bikere geliyorum,kendimede bakmalıyım dimi ama..Hergün aynaya bakmamı arzulatacak bir kadın olmalıyım.
Buradan xlarge ailenin annesinin konuyla ilgili beğendiğim bir yazısınıda okuyabilirsiniz.