Dedeye Elveda

  Oysa ne güzel başlamıştı tatil..Çok güzel beklentilerimiz vardı hatta yeni dönmüştük ki pazartesi canımız dedemizi kaybettik:( Ciğerimden parça kopmuş sanki öylesine eksik hissediyorum ki.Aynı gün akşam hepimiz ananemin evinde toplandık,gurbetteki dayım,teyzem,kuzenlerimde sabah karşı bize katıldı.Dedemin kardeşleri,yeğenleri çıktı geldi köyden..hepimiz suskun.Ananemin kardeşi ağıt yakıyor evet dinde yeri yok ve hayır hiç birimiz istemiyoruz ama o öyle görmüş, öyle büyümüş o şekilde acısını yaşıyor..
Fiziksel bir acı çekiyorum zaten sanki kalbimin yerini hissediyorum, göğsüm daralıyor, elim kolum uyuşuyor ama benden başka genç yok o sırada evde, birde annemin kuzeni var onun yaşlarında olan onunla beraber hizmet ediyoruz herkese. En hoşlanmadığım şey ama ona bile ses edemiyorum olsun dedemin en sevdiği şeydi ki günlerce gelen giden herkesin söylediği "Haydar dede/amca/abi en çok yedirip içirmeyi severdi ahhh ne çok severdi.." E böyle olunca çay ve türevleri servisi bitmek bilmiyor,olsun helal olsun. Evde kalabalık artıyor biz uykusuz, yüzlerimiz şiş, ananem o anı her gelene tekrar anlatıyor, her seferinde yeniden ağlıyor ee birde ona ne olacak korkusu var,kadın hastalanacak diye telaşlıyız. Annem panik atak ve uzun süredir ilaç kullanmıyor, gözüm öyle üstünde ama her ne olduysa ömründe olmayan sakinlikle annesinin yanında, ancak kardeşleri geldiğinde 4'ü bir acı yaşayabiliyor.

  Ertesi gün annemler sabah hastaneden alıp gusulhaneye bırakıyorlar dedemi ve eve bizi almaya geliyorlar.Yıkanmadan önce son kez görelim helalleşelim diye bizden sonra erkek torunlar ve kardeşleri giriyor yıkamaya. Orada yatana kadar gerçekten gittiğini anlayamadım sanırım, bilmiyorum öyle acayip ve karışık şeyler hissettim ki. Dağ gibi adam orada öylece yatıyor, bembeyaz..yüzü gülümsüyor ahh nasıl güzel pamuğum benim.Herkes bağırıyor,ağlıyor,dua ediyor artık sesleri ayırt edemeyecek haldeyim ta ki ayağına dokunana kadar işte o soğukluk tuhaf..ölümün fiziksel hali. Nereye gideceksin şimdi diye düşünüyorum dedem,bundan sonra ne var,bizi görüyor musun acaba bak hepimiz yanındayız, ben senin üstüne o toprağı nasıl atarım dedem.. Kız kardeşi onun deyimiyle "bacısı" köyünden toprak getirmiş gelirken bir diğeride hacdan getirdiği zemzem suyunu getirmiş.Kardeşleri İzmir'de defnediyoruz diye hepimize kızgın "yuvası burası değil abimizin, köyümüze götür meliydik" diyorlar sürekli ama olur mu hiç,bizim kimsemiz yok oralarda o bizim canımız, onu ziyaret edecekler çocukları ve torunları hep İzmir'e geliyor. Hem bak yolumuzun üstünde mezarlık hepimiz hava alanına gitmeden yine uğradık, hiç boş bırakmadık. Böylesi uygundu,yanımızda kaldı.

  Her şeye alışılıyor tabi sonuçta hayat devam ediyor ama cumaları arayıp duanı almak,Berkay'ın "ay dedeeee" diye sana seslenmesiyle aydınlanan yüzünü unutmak mümkün mü? Acaba ben öldüğümde ne olacak diyorum,çocuğuma kim bakacak yada acaba önce ben mi giderim ki, nereye giderim, mezarımı bilecek iki nesil olacak sonrası yalnızlık..gelip geçiyoruz işte. Allah sıralı ölüm versin de evlat acısı yaşatmasın kimselere.Ölümün bile hayırlısı derdi dedem "rabbim elden ayaktan düşmeden,kimseye of dedirtmeden,yataklara düşürmeden alsın beni yanına" derdi öylede oldu zaten.86 yaşında adam yoldan bizden hızlı yürüyordu, o gün pazara gitmiş sabah üzümle şeftali almış aldığı son meyvelerinden yedik. Sonra oturup videolarını izledik hem güldük hem ağladık.
Ananem falan öyle değil bak dedem başkaydı o filtreli programları açıyorduk hem gülüyor hem kızıyordu ama bizi kırmadan konuşuyordu "dedeyin boynuzu çıkardınız, kedi köpek tavşan ettiniz dedeyi" diyordu hemde "hadi gel aç bakim şunu,gel bi dede öpsün haşere çocuk" diyordu.Güzel dedem mekanın cennet olsun. Rabbim bizlere sen az senin ki gibi güzel ve sağlıklı bir ömür versin, çocuklarımızın sağlık ve huzurla büyüdüklerini görmeyi nasip etsin.
  

  Dedemin en küçük kardeşi öylesine benziyor ki ona o gece kapıdan girdiğinde dayanamadım. Sabah o amca ananemin yanında otururken Berkay geldi ve koşarak kucağına gitti "ay dedemmm sen hastasın diye geldik,sen iyileştin mi hadi yazlığa gidelim o zaman burada kalmayalım" diye boyuna sarıldı. Hepimiz gözlerimiz dolu izledik. Eşimle ortak ölüm anlatma konusunda kesin bir kararımız yoktu ve açıkçası orada konu çok kargaşaya geldi, zaten çocuğu bırakacak yerimde yoktu orada gördü her şeyi, ağlayan teyzemle anneanneme gitti sürekli gözlerini sildi hep sarıldı. Daha önce bu yazıda bahsetmiştim muhabbet kuşumuz ölmüştü neler yaşadığımızdan ve çocuklarla ölüm konusunda ne düşündüğümden.İkindi vakti geldiğinde mezarlıktaki camide toplandık,tabutu başında vakit gelene kadar konuştuk,dua ettik. Fotoğrafı da konulmuştu tabutun yanına ee babası anlatmış bak dede burada artık dedeyi göremeyecek, sarılamayacağız diye.Onun inancına göre öyle tabi.Zaten çocuk tam anlamıyor olup biteni soruyor, arada videolarını izliyoruz ben ağlıyorum diye "açma bak ağlayacaksan anne tamam hadi kapatalım" diyor gelip sarılıyor.

  Üçüncü günüydü lokmacı geldi kapıya o gün daha da üzüldüm.Her İzmir'e gittiğimde "dede hadi bi aşağıları dolan gel bana lokma bulsana" diyordum.Hiçte boş gelmezdi çünkü gavur(!) İzmir'im de mutlaka hayrına lokma döktüren birileri olurdu. Fatiha okurdum hep tabi fakat hiç düşünmezdim kimmiş,nesiymiş falan diye şimdi diyorum ne büyük acı. Lokmanı da yedim ya dedem Allah kabul etsin. Günlerce yemek verdik, lokma döktürdük her yerde gittiği caminin önünde,evin önünde falan, dualar okuttuk okuduk, helvasını da kardık herp beraber dualarla ve dağıttık.. O çok severdi yedirmeyi bizde onun için yaptık ruhuna gitsin inşallah. Artık dualarımda hep dedem de olacak.Dün yedisiydi biz evimize işimize döndük.İki teyzem hala orada ama sonra biz gideceğiz bir süre ama sonrasında yalnız kalacak anneannem. Birde işin şu "el" denilen kısmı var. Karşı komşusu kızı ve oğlu gibi gördüğü Kamer ablamız var.Çocukları nasıl koşturdu,nasıl yardım ettiler her şeye, Allah bin kere razı olsun. Bazen kanından canından yapamadığını yedi kat el dediğin yapıyor ki zaten onlar çok uzun zamandır ailemizin bir parçası. 


  Hiç içimde olduğunu fark etmediğim bir şeyde uçakta evimize dönerken ortaya çıktı.Annem zaten sıkıntılı malum, uçak kalkarken falan hep elini tuttum ama iyi idare etti.Çok sıkıntılı ve herkesten önce kendini düşünen bir insan, başkasının acısıyla ilgilenmez ama yinede yanımda olduğu için destek olmak istedim. Bir an öyle bir tirbulansa girdik ki normalde bana bunlar doğal gelir ama hep ama bu sefer (Berkay uyuyordu sadece ona döndüm) "neyse bir şey olsa da, ölsek de arkama kalmayacak benimle beraber" dedim ve çok utandım nasıl bir bencillik bu ya! Bana kimse bu konuda destek olmamıştı, annem babaannemi kaybettiğimde "nasılsın" diye dahi sormamıştı o yüzden örnek alabileceğim bir ebeveyn tavrı yok kendimce uygun olanı yapmaya çalışıyorum.

Burada ne kadar zamanımız olduğunu bilemiyoruz.  Durum bu iken 4 yaşında bir çocuğa hayatın ne kadar kısa olabileceğini nası anlatırım..